คุณภานุวัฒน์

แนะนำตัวละครหลัก

ภานุวัฒน์ : ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตร ผิวแทนสุขภาพดี ภายใต้ภาพลักษณ์ของนักธุรกิจที่แข็งแกร่ง เขากลับซ่อนความเหงาและความต้องการที่จะเป็นที่รักเอาไว้ลึกๆ นิสัยใจร้อนและความเอาแต่ใจของเขากลายเป็นกำแพงหนาที่กั้นเขาออกจากคนอื่นๆ

น้ำมนต์ : หญิงสาวผู้มีใบหน้าจิ้มลิ้ม ดวงตากลมโตเป็นประกายราวกับดวงดาว เธอเติบโตมาในครอบครัวอุปถัมภ์ แม้จะไม่ได้เกิดมาในครอบครัวของตัวเอง แต่เธอก็ได้รับความรักและการดูแลจากปู่ของเธอ ทำให้เธอเติบโตมาเป็นเด็กผู้หญิงที่สดใสร่าเริง และมองโลกในแง่ดีเสมอ ถึงแม้ว่าเธอจะเจอเรื่องร้ายก็ตาม

เฟล : หมอหนุ่มหนุ่มรูปร่างสูง ผิวสีแทนเข้ม มีรอยยิ้มกว้างที่ดูเป็นมิตร แต่หากใครได้สบตาเขาจริงๆ จะรู้สึกได้ถึงประกายเจ้าเล่ห์ซุกซ่อนอยู่เบื้องหลัง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเป็นเหมือนหน้ากากที่ปกปิดความซับซ้อนภายใน

นนท์ : เภสัชกรหนุ่มรูปหล่อเป็นเพื่อนสนิทของภานุวัฒน์และหมอเฟล เขามีบุคลิกเย็นชา ขี้เบื่อ และชอบความเป็นส่วนตัว แต่ก็เป็นคนใจดีและคอยดูแลเพื่อนๆ เสมอ โดยเฉพาะเมื่อทั้งคู่ทะเลาะกัน นนท์มักจะเป็นคนกลางที่คอยไกล่เกลี่ย

-คำเตือน-

นิยายที่แต่งขึ้นไม่อนุญาตให้ดัดแปลงคัดลอกหรือเลียนแบบทุกกรณี อ่านเพื่อความบันเทิงไม่มีเจตนาเพื่อยุยงส่งเสริมวิชาชีพใดวิชาหนึ่งและไม่มีเจตนาที่จะละเมิดกฏหมายแต่อย่างใด

เป็นเพียงแค่จินตนาการของผู้เขียนเท่านั้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่เกี่ยวข้องกับชีวิตจริง

✅มีคำหยาบ

✅ไม่แนะนำให้ทำตามตัวละคร

✅โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

.......................................

นิ้วเรียวสั่นระริกขณะหยิบเสื้อผ้าใส่ถุงดำใบใหญ่ ความกลัวแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย หากเธอยังอยู่ที่นี่ต่อไป ชีวิตของเธอกับลูกน้อยคงไม่ปลอดภัย

ไม่ลองก็ไม่รู้" เสียงกระซิบเบาๆ ของเธอแผ่วเบา แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความหวังและความกลัวปนกันไป เธอจำได้ว่าทุกวันพฤหัสบดี นัตตี้จะต้องขับเรือผ่านมาทางต้นมะม่วงหิมพานต์ตรงโขนหิน นั่นอาจเป็นโอกาสสุดท้ายของเธอที่จะหนีออกไปจากเกาะแห่งนี้"...ไม่เป็นไรถือว่ามีเวลาอีกสามวัน..."

ความเครียดที่ก่อตัวขึ้นมานานหลายวันทำให้น้ำมนต์รู้สึกอึดอัดใจยิ่งนัก เธอตัดสินใจเดินออกจากที่พัก มุ่งหน้าไปยังชายหาดที่อยู่ไม่ไกล เพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์และปล่อยใจให้ว่างเปล่า

เสียงคลื่นกระทบฝั่งดังซัดซ่าเป็นจังหวะ ดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าทิ้งไว้เพียงแสงสีส้มอร่ามตา น้ำมนต์เดินเล่นไปตามแนวชายหาดทรายขาวสายลมทะเลพัดโชยมาเบาๆ ช่วยให้เธอรู้สึกผ่อนคลายลงบ้าง

ขณะที่กำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง น้ำมนต์ก็สะดุดกับอะไรบางอย่างที่อยู่ใต้เท้า เมื่อเธอก้มลงดูก็พบว่าเป็นเปลือกหอยสวยงามหลายชนิด เธอเก็บเปลือกหอยเหล่านั้นใส่กระเป๋าเสื้ออย่างเบามือ

"กำลังหาอะไรอยู่เหรอครับ?"

ร่างบางหันไปมอง ก็พบกับชายหนุ่มผิวสีแทน รูปร่างสูงใหญ่ใส่เเว่นตา กำลังยิ้มให้เธออยู่

"เปล่าหรอกค่ะ แค่เดินเล่นเฉยๆ" น้ำมนต์ตอบไปอย่างอ้อมแอ้ม

"ผมเฟลนะ"

"อะ เอ่อ น้ำมนต์ค่ะ" เธอยิ้มอย่างเป็นมิตร

"ผมพึ่งมาเที่ยวที่นี่ครับ คุณล่ะพักมานานรึยัง?"

"ฉัน..เป็นพนักงานที่นี่ค่ะ วันนี้ลาหยุด"

"อ่าวหรอครับ เสียดายจัง"

"คะ?"

"ผมอยากมีคนพาเดินเที่ยวน่ะครับ"

"...ได้สิค่ะ ฉันจะพาคุณเดินเที่ยวรอบๆ เกาะเอง"

"ขอบคุณนะครับ ว่าแต่คุณน้ำมนต์ทำงานมานานรึยัง?"

"แปดเดือนได้แล้วค่ะ"

"เก่งนะครับ ปกติที่นี่เจ้านายเรื่องมากจะตาย" เด็กสาวถึงกับอมยิ้มและหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ

"คุณรู้ด้วยหรอคะ?"

"รู้สิครับ ผมน่ะได้ยินเขาพูดกัน อย่าดังไปละ"

"ไม่จริงหรอกค่ะ ฉันว่าก็แค่ข่าวลือ"

"จริงหรอครับ?"

"อื้อ คุณเห็นเกาะที่เป็นภูเขาตรงนั้นไหมคะคุณเฟล"

"เห็น"

"ราวๆ หกโมงพระอาทิตย์ตกบริเวณตรงนั้นค่ะ สวยมากเลย"

"นี่ก็ห้าโมงกว่าแล้ว เราดูด้วยกันไหมครับ?"

"ค่ะ" เธอยิ้ม

ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง พวกเขา ทั้งคู่ที่นั่งคุยกันอยู่ก็หันไปมองและพบกับภานุวัฒน์ที่กำลังเดินตรงมาหาด้วยสีหน้าบึ้งตึง

"กำลังทำอะไรกันอยู่เหรอ?" เสียงเข้มเอ่ยด้วยท่าทางหงุดหงิด

"อ่าวมึง กำลังดูพระอาทิตย์ตก ดูด้วยกันไหม?"

"ดูพระอาทิตย์ตก?" ภานุวัฒน์เดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาของเขากวาดมองไปมาระหว่างน้ำมนต์และเฟล "แล้วนี่เธอ...ทำไมถึงอยู่ที่นี่?"

"คะ คือ..วันนี้ฉันลางานค่ะ"

"อ๋อ...จะทำเมื่อไหร่ก็ได้ว่างั้น เมื่อไหร่จะจ่ายหมดล่ะ?"

"คะ คือฉัน-"

"เอาแต่พูดว่าจะใช้คืนทุกบาท ดูสิ..หน้าอย่างเธอก็ทำได้แค่นี้แหละ"

"คุณภานุวัฒน์ ฉันรู้นะว่าคุณหมายถึงอะไร.."

"แล้วใช่ไหมล่ะ? ฉันพูดผิดรึเปล่า?"

"ฉันเหนื่อยจะพูดกับคุณ ...."

"พี่ภาณุค่าาาาา น้องคนนี้ทำอะไรผิดมาเหรอคะ ถึงได้โดนดุขนาดนี้" เชอร์รีนพูดพร้อมกับมองน้ำมนต์ด้วยสายตาเยาะเย้ย ร่างบางที่เห็นผู้หญิงอีกคนเดินเข้ามาก็รู้ทันทีว่าเธอคือคนของภานุวัฒน์ "อ่าวคุณเฟล เจอกันอีกแล้วนะคะ"

"ครับ ... อะ เอ่อ นุ ที่มึงถามอะ เพื่อนกูตอบแล้วนะ ยาบำรุงครรภ์" เฟลพูดเสียงเบาๆ แต่คำพูดนั้นดังกังวานไปทั่วหูของน้ำมนต์ราวกับเสียงฟ้าผ่า ใบหน้าของเธอซีดเผือก

"ห๊ะ!" ตาคมเบิกตากว้างขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาจ้องยังเด็กสาวน่าตาจิ้มลิ้ม น้ำมนต์รีบหลบสายตาร่างสูงเพราะความกลัว

อะไรกันคะ?" เชอร์รีนเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ "มะ ไม่ใช่ลูกพี่ภานุวัฒน์ใช่ไหมคะ? รีนไม่เชื่อ พี่ไม่มีทางปล่อยให้เกิดขึ้นหรอกใช่ไหมคะ?"

"ไม่ใช่เรื่องของเธอเชอร์รีน เธอกลับไปได้แล้ว"

"เเต่พี่ภานุ รีน-"

"ไปสิ! เช็คอยู่บนโต๊ะ กลับไปก่อน"

"ฮึก...คะ ค่ะ"

"ฉะ ฉัน ขอตัวนะคะ" เด็กสาวพูดด้วยเสียงตะกุกตะกัก

"รีบหรอน้ำมนต์ เธอยังไม่อธิบายมาเลยนะ"

"มีอะไรที่ฉันต้องอธิบายหรอคะ? มะ ไม่เห็นจะมีอะไรเกี่ยวกับคุณเลย" เขาอยากจะคว้าตัวเธอมาเขย่า อยากจะตะคอกใส่เธอให้ดังที่สุด แต่สุดท้ายเขาก็ทำได้เพียงแค่ยืนนิ่งๆ

"น้ำมนต์!"

"อึก"

"เอ่อ ..คือกูไม่รู้นะว่าเกิดอะไรขึ้น..มึงช่วยใจเย็นๆ หน่อยได้ไหม? คือมันมีผลต่อคุณแม่และเด็ก มึงเข้าใจใช่ไหมไอภานุ"

...............................